Toplumlar, kütüphânelerin tozlu raflarında kalmış kara kaplı felsefe kitaplarının üzerine abanmış müteverrim / veremli bilgiçlerin rûhuyla selâmete kavuşamaz.  Mâlûm; İnsan, sonsuzluk yolunun yolcusudur. Büyük ruhlar, kendilerinin dâimâ ilâhî kamera altında olduklarının idrâki içinde yaşarlar. Yine büyük ruhlar; merhameti ve şefkati, bütün sevdaların üstüne yükseltirler. Çünkü o büyük ruhlar, kendilerini Hakk’a adayan diğergâm ve derviş ruhlardır.

Dolayısıyla; İnsanlığı hakikî saâdet ve selâmete çıkaracak yüksek ruh, Kur’ân ve Sünnet kültürüyle yoğrulup tasavvufî hikmetlerle kemâle ermiş olan dervişlerin rûhudur.

Yûnus Emre Hazretleri rûhânî terennümleri ile, Mevlânâ Hazretleri irfan dolu Mesnevî’si ile, Bahâeddin Nakşibend Hazretleri hikmet derinliği ve kalplere mâneviyat zerk eden irşâdıyla, Aziz Mahmud Hüdâyî Hazretleri de, hiçliğin asâletli bir nümûnesi olmasıyla, halkından sultanına kadar herkesi mâneviyatla yoğuran terbiye üslûbuyla, İslâm ahlâkını yaşayan ve yaşatan Anadolu dervişini yetiştirmişlerdir. 

Tarih boyu; Cennet vatanımız en buhranlı günlerden işte böyle güzîde insanlar sayesinde çıkabilmiştir. Bu 

itibarla; günümüz sıkıntı ve buhranlarını aşabilmek için öyle güzîde ve âbide insanlara, yani İslâm’ın 

gönül coğrafyasında kalplerini dergâh hâline getirebilenlere ve bütün mahlûkāta Hâlık’ın nazarıyla 

bakabilen yüksek ruhlara ve keyfiyetli nesillere ihtiyaç vardır. 

Derviş padişah Sultan Selîm, büyük fütuhâtının akabinde bu derviş rûhunu ne güzel ifade eder:

Pâdişâh-ı âlem olmak bir kuru kavgā imiş,

Bir velîye bende olmak, cümleden âlâ imiş!..