Korku Madalyası

Caddenin uzak ucundaki gökdelenin bomboş hayaletine
                                                                                              bakıyorum.
Bir tespihin uyuz korkusunu yerlere döken reklam panolarına...
Gökyüzünde hiç kuş yok ve sokaklarda tek insan!
-Evrenin en hızlı süvarisidir zaman hiçbir ölünün yatağında                                                                                                                         beklemez. -

Duvardaki ayna eski bir gecenin karanlığını tel tel eğiriyor                                                                                                                          odamda.
Gümüşi aydınlığına sızıyorum sırlı camın.  Ayaklarımın altında bir
Kaplumbağanın korkak yavaşlığını sürükleyerek usulca.
                                                                                     Saygılı sessiz.
-Zamanın ağır yüküdür aynalarda biriken. -

Bana itaat etmiyor aynadaki huysuz maske. Başını öne eğmiş  kafasındaki
Derin yara izini gösteriyor. Baba vurma baba!-
Kim konuştu? Ben mi yoksa yüzümü aynadaki çocuğun
                                                                                               yüzünden
sıyıran giyotinin çalışkan ağzı mı? Geçmişteki şimdinin yarasını bu
ıssız kentin kâğıttan heykeline bir korku madalyası gibi asan   zavallı hikaye.