İnsanlara durup şöyle iyi ya da kötü yanlarıyla bir bakmak istesem onları daima tek bir ödevle ilgilenirken bulurum tümünü ve özellikle teker teker hepsini:
İnsan türünü korumak için iyi olanı yapmak. Türlerini sevdikleri için değil elbette yalnızca basit bir nedenden içlerinde bu dürtüden daha eski daha güçlü daha ödün vermez daha üstesinden gelinmez bir şey yok çünkü bu dürtü türümüzün ve sürümüzün özünü oluşturuyor. Komşularımızı alışılagelen basiretsizlikle sınırları çok belirgin beş parçaya yararlı iyi kötü diyerek bölmek kola; oysa geniş bir açıdan bakıldığında bütün üzerinde biraz düşündüğümüzde bu sınırları çok belirgin ayırımın güvenilmezliğini anlar ve ayırımdan vazgeçeriz.
Friedrich Nietzsche